PODAGRYCZNIK POSPOLITY Aegopodium podagraria
[ang: common goatweed, fr: égopode commune, niem: Gersch]
Podagrycznik (kozia stopa, śnitka) jest byliną o wysokości 50-80 cm i zapachu marchwi. Kłącze cienkie, pełzające. Łodyga wzniesiona, pusta, naga, bruzdkowana, w górze rozgałęziona. Liście dość charakterystyczne: podwójnie 3-sieczne, o odcinkach jajowatych, u nasady nierównych, brzegiem nierówno piłkowanych; liście górne pojedynczo 3-dzielne, o odcinkach jajowatopodłużnych, nierówno piłkowanych; pochwy liściowe wydęte. Kwiaty o 5 ostrych, białych płatkach, 5 pręcikach i 2-szyjkowym słupku. Kwiatostan stanowi baldach złożony. Kwitnie od maja do września. Owoc stanowi podwójna rozdzielna rozłupka.Roślina jest pospolita w całym kraju w wilgotnych lasach i zaroślach (zwłaszcza łęgowych), ogrodach, przy płotach.
Młode liście i ogonki liściowe zbierane wiosną i wczesnym latem (najlepiej od marca do kwietnia) można spożywać na surowo lub robić z nich zupy, sałatki i szpinak najlepiej w połączeniu z innymi warzywami („kuracja wiosenna”) lub ziemniakami. Niemcy robią z niego tzw. Wildgemuse a na Syberii spożywają masowo. Można je też konserwować solą - 3 łyżki soli na 1 kg liści i mocno ubić. Henschel proponuje sałatkę z liści podagrycznika z mniszkiem i szczawiem zwyczajnym. Starsze liście nadają się tylko na przyprawę.
Leczniczo można używać świeżo zgniecionych liści (jako okładów) do gojenia ran i na ukąszenia owadów.