TATARAK ZWYCZAJNY Acorus calamus
Tatarak jest byliną bagienną wysokości 90-160 cm. Kłącze grube, walcowate, pełzające, silnie aromatyczne. Łodyga 3-kanciasta, u nasady czerwona. Liście mieczowate, równowąskie. Kwiatostan kolbowaty, pozornie boczny; kolba walcowata, aż do szczytu pokryta kwiatami; okwiat 6-dzielny, zielony. Kwitnie od czerwca do sierpnia. U nas nigdy nie wytwarza owoców i rozmnaża się tylko wegetatywnie.
Roślina pospolita w całym kraju na moczarach, brzegach wód stojących i wolnopłynących, w miejscach płytkich i zacienionych, chociaż widziałem tatarak rosnący na podmokłej słonecznej łące koło stawie. Obiektem zbioru są kłącza. Wybiera się je z błota od wiosny do jesieni. Świeże kłącza można używać do sałatek lub jarzyn, ewentualnie kandyzować. Kłącza oczyszczone, okorowane, ususzone i zmielone używa się jako przyprawę w rodzaju liści laurowych, cynamonu i imbiru. Używa się go do przyprawiania zup owocowych, sosów, słodkich potraw i ciasteczek, kompotów jabłkowych i gruszkowych. Używa się go w małych ilościach - zwykle 1 plasterek kłącza na osobę.
Nie można zrobić mąki z tataraku a potem zużyć do robienia chleba.Tylko ignoranci mylą tatarak z pałką wodną i jeszcze uczą innych.
Suszone kłącze przeciwdziała zmęczeniu, pozwala na zwiększenie wysiłku fizycznego, łagodzi a często usuwa ból (zębów, głowy i innych) oraz przynosi ulgę w dychawicy oskrzelowej. Stosuje się też w stanach zapalnych i nieżytowych przewodu pokarmowego.