KOZIBRÓD ŁĄKOWY Tragopogon pratensis
[ang: goat’s beard (jack-go-to-bed-at-noon), fr: sulcyfis , niem: Weisenbockbart]
Kozibród łąkowy jest rośliną dwu- lub wieloletnią o wysokości 30-120 cm. Korzeń palowy brunatny, krótki. Łodyga gęsto ulistniona, pod kwiatostanem zgrubiała, często gałęzista, czasem wełnisto owłosiona. Liście równowąskie lub równowąskolancetowate, długie, niebieskawozielone, naprzeciwległe, pochwiasto obejmujące łodygę, siedzące, całobrzegie, faliste, często łukowato zgięte. Koszyczek kwiatostanowy 4-6 cm średnicy o 20-50 języczkowatych kwiatach koloru cytrynowożółtego. Płatki kwiatów mają na czubku 5 ząbków. Kwitnie od maja do sierpnia. Owoc - niełupka z długim dziobkiem i puchem kielichowym - wygląda jak duży dmuchawiec. Charakterystyczny obfity mleczny sok barwi na czerwono.Jest pospolity w całym kraju na łąkach, polanach i przydrożach. Kiedyś był uprawiany jako warzywo. Korzenie (zbierane jesienią lub na wiosnę) należy ugotować, kroić w plastry i przyprawiać solą, pieprzem, olejem i cebulą lub czosnkiem niedźwiedzim. W ostateczności można jeść na surowo.
Młode liście i pędy kozibrodu można jeść surowe w formie sałatki lub przecieru. Liście kozibrodu zawierają cukier inulinę - mają bardzo łagodny smak. Starsze trzeba gotować na jarzynę (jak szparagi) lub używać do robienia zupy.